Tot slot

Daar ben ik dan in Muxia, helemaal op het meest westelijke puntje. Alleen nog maar water, water en nog eens water; overal waar ik kijk. De oceaan is zo groot en mooi. De kleuren, de golven het oneindige uitzicht en de wolkenpartij als een schilderij zo mooi. Het voelt toch wel heel bijzonder te weten dat het nu echt voorbij is, mijn onderweg zijn. Mijn gevoelens op dit moment zijn niet in woorden te vangen.
Hier heb ik ook de allerlaatste foto’s van mijn wandeltocht gemaakt. Wat er nu nog volgt is ‘vakantie’.

Het zit erop de wandeling van Veghel naar Santiago (en een stukje verder). Een bijzondere tocht met heel veel mooie momenten en ontmoetingen. Hij begon met een smak op de grond, maar door direct op te staan en te zeggen dat al mijn cellen mijn gezicht mochten gaan genezen is die souvenir van deze reis bescheiden. Het is te zien, maar het mag ook gezien worden. Als dit mijn eigen tastbare souvenir is van mijn wandeltocht naar Santiago de Compostella dan denk ik “ik heb een onzichtbare herinnering aan iets moois die niet veel mensen zullen hebben”.

Op pad door België, Frankrijk en Spanje heb ik ook heel veel niet tastbare souvenirs gekregen. De ontmoetingen in Belgie en Frankrijk zijn heel anders dan die in Spanje. In Belgie en Frankrijk had ik veel contact met de mensen die mij een slaapplaats, avondeten of een ontbijt aanboden. Hele lieve mensen die gewoon pelgrims op pad willen helpen om hun wens uit te laten komen ‘wandelend in Santiago aankomen’. En dat kun je niet alleen, daar heb je vele mensen die willen helpen bij nodig.
In Frankrijk kom je wel pelgrims tegen, maar dit is niet te vergelijken met de hoeveelheid pelgrims in Spanje. Op de Camino Frances zijn heel veel nationaliteiten aan de wandel. Ik heb leuke contacten gelegd met medepelgrims vanuit de hele wereld. Ieder met een eigen verhaal en een reden om deze wandeling aan te gaan. Onderweg wordt dit openhartig met elkaar gedeeld. Soms blijft het bij zo’n korte ontmoeting, soms hou je er blijvende contacten aan over.

En dan op het plaza voor de Kathedraal in Santiago is daar mijn Poef. Nadat ik hem een dikke knuffel heb gegeven krijg ik pas oog voor de omgeving en de kathedraal. Voor mij is niet het zien van de kathedraal, maar het samenzijn met Poef wat zo fijn voelt. Weer fysiek verbonden zijn.
Ook op dat plein is het weerzien van vele pelgrims die ik onderweg heb ontmoet. Een omhelzing hier en daar, velen die op mij afkomen, velen waar ik naar toe ga om een knuffel te geven en proficiat te wensen. Dankbaar voor het weerzien van enkele pelgrims die ik niet verwacht had nog te zullen zien. Dat zijn dan de cadeautjes die ik krijg.
De kathedraal is heel mooi en het is bijzonder om daar te staan en me te realiseren dat ik nu niet elke dag meer 20 tot 30 kilometer hoeft te lopen. Maar ja, ik zou Anita niet zijn als ik niet toch weer ging wandelen. Het eerste stuk naar Finisterre doen we samen met de auto. Daar kom ik Ben en Jan uit Nederland tegen, beide ook gestart in Nederland. Met hen loop ik nog een tocht van 29 kilometer naar Muxia, maar op het laatst moesten we toch nog even verkeerd lopen waardoor we 3 kilometer extra kregen. Lekker zo’n laatste tocht met Nederlandse pelgrims om deze speciale reis af te ronden.

Veel gevoelens komen bij mij boven, zoals dankbaarheid, vriendschap, delen en medeleven, trots en vele anderen die allemaal een plaatsje gaan krijgen.

Ik ben ruim 110 dagen onderweg geweest voordat ik Poef weer zag. Blij dat hij mijn blog bijhield, want met die computer werken is echt niet mijn hobby.
Ik ben ook blij dat jullie mijn reis samen met mij hebben gemaakt door deze blog te lezen. Het was een fijne manier om (samen met Poef) mijn ervaringen met jullie te delen. Nog fijner was het om zo nu en dan jullie reacties te lezen.

Tot ziens in Nederland