Afscheid in Leon.

Ik ben gisteren (Maandag) in Leon aangekomen en heb vandaag (Dinsdag) lekker een dag vrijaf genomen. Wat is dat heerlijk. Het wandelen, elke dag weer, vraagt toch wel veel van je lichaam. Mijn voeten moeten het toch maar weer elke dag doen. Daarom lekker een dag niet 20 tot 30 km lopen, maar vandaag misschien slechts 3. Ook vanavond doe ik het rustig aan; ik heb wat inkopen gedaan zodat ik voor mezelf kan koken.

Ik ga wel enkele bijzonderheden in Leon bezoeken. Historisch-cultureel ben ik niet zo goed hebben jullie wel gemerkt. Ik ga meer voor de ontmoetingen met de mensen. Vanmorgen heb ik weer zoveel fijne en lieve reacties van mensen ontvangen toen ik aan het shoppen was. Ja, jullie horen het goed. Ik heb heerlijk geshopd op de markt in Leon en in een speciale sportwinkeltje. En wat vinden jullie van mijn nieuwe outfit voor de avond (foto). Kan ik heerlijk op zijn Spaans flaneren door de straten. De jurk koste maar 9 euro op de markt.
Ik denk dat ik ook veel reacties krijg omdat ik een heel bijzonder mooie hoed draag. Hij zit fijn, is mooi, beschermd tegen de zon, de wind kan er een beetje doorheen waaien en iedereen kijkt er naar. Ja, die hoed uit Basel doet het goed.

Vanmorgen rond 9:00 hebben Ricard en Teresa uit Vic (Spanje) afscheid genomen en zijn terug naar huis gegaan. Dit was wel even emotioneel. We hebben toch zo'n 7 dagen, samen met Alain uit Bordeaux, opgetrokken en dat was heel leuk.
Het praten in het engels en frans gaat redelijk. Ik versta een beetje van het spaans als ze simpele zinnen maken, maar praten in het spaans gaat toch niet zo goed als praten in het frans. Teresa heeft haar frans en engels kunnen oefenen met Alain en mij. Ricard heeft met zijn simpel spaans en gebrekkig frans met ons kunnen communiceren.
Natuurlijk zijn er in die 7 dagen ook momenten waarop ik dacht, wat is het toch moeilijk communiceren; zeker als ze mij weer eens niet begrepen. Ik ben natuurlijk diegene die steeds in engels en frans (en enkele woordjes spaans) praat, terwijl zij veel in hun moedertaal praten. Alain, de pelgrim uit Bordeaux, kan het catalaans van Ricard en Teresa soms begrijpen omdat hij dicht bij Spanje woont en vaker in Spanje op vakantie gaat.
Op de moeilijke momenten dacht ik ook “wat zijn de leuke dingen die ik met hen doormaak en wegen die op tegen de taalbarriere?” Steeds kwam ik uit bij de constatering dat we het heel gezellig en fijn hadden samen; dus stap je over de taalbarriere heen en probeer je het met andere woorden uit te leggen of je accepteert dat het even niet gaat.
Op een gegeven moment zei ik heel bewust ' beaucoup de gracias'; een uitspraak als ' heel veel dankjewel', maar dan half in het frans en half in het spaans. Natuurlijk lachte iedereen om die woorden. Maar op het eind van ons samenzijn was het ' beaucoup de gracias´ dat we tegen elkaar zeiden toen we naar elkaar zwaaiden bij het afscheid.
Dit mag dan een van mijn bijdragen zijn tijdens onze ontmoeting op de camino.

We hebben steeds geprobeerd in de plaatsjes waar we sliepen bij de herberg te vragen of ze kamers hadden voor 4 personen. Dan hadden wij een beetje privacy en rust. Maar soms sliepen we toch met 6 of meer personen op een kamer.
In Leon hebben we besloten voor een private jeugdherberg 'Miguel de Unamuno’ in het centrum. Goed besluit. Kleine kamer met twee stapelbedden, douche en toilet voor 10 euro per persoon.
Het slapen met meerder personen op 'onze' kamer was zeker geen probleem; het voelde toch of wij met ons vieren samen op vakantie waren. Vreemd toch dat je dat zo voelt als je slechts 7 dagen met 3 personen optrekt die je nooit eerder gezien hebt. Wat is de camino toch een bijzondere weg die je helemaal open zet voor nieuwe ontmoetingen en contacten. Ja, ik denk zelfs contacten voor mijn verdere leven.

Morgen of overmorgen kom ik in Astorga; de chocolade-stad. Dat wordt genieten (of kan ik mezelf inhouden?).