Dansen op de Camino

Ik ben ik Astorga aangekomen. Verblijf in herberg Siervas de Maria (vierpersoonskamer, goed ingerichte keuken om zelf te koken; 5,= euro). Op mijn kamer slapen ook een Spaanse jongen en een Frans echtpaar.
Vandaag de eerste 15 km nergens koffie te krijgen. Maar Gy en Pierre (FR) zetten zelf koffie onderweg. Ik kreeg ook een kop (zo zie je maar, er wordt voor je gezorgd).
Even verderop kwam ik een kraam tegen met heel veel lekker fruit, koffie/thee, lekker volkoren brood en diverse beleg. Gratis of donativo. (Poef: zie reactie op blog van gisteren).
Er was een heerlijke hangmat om even in uit te rusten. Heb me daarin laten fotograferen. Gisteren heb ik overigens even lekker onder een boom liggen slapen.

Flashback:
Over koffie gesproken, afgelopen zondag (14-Juli) liepen we naar Mansilla ... en de eerste 17 km kwamen we ook geen enkel cafeetje tegen. Ja, pelgrim Frans is me steeds voor met zijn informatie, maar ik kan daar alleen maar van genieten.
We liepen inderdaad over een oude Romeinse weg en waren slechts met enkele pelgrims. De meeste anderen kozen voor een weg die veel langs de autoweg liep. Dat had niet onze voorkeur. De volgende dag, op weg naar Leon, heb ik overigens hetzelfde gedaan; ik verkies de paden die meer door de natuur gaan (ook als zijn ze soms iets langer).
Na 17 km hadden we dus behoorlijk zin in koffie gekregen. In Reliegos waren eindelijk drie terrassen; de eerste gesloten, de tweede een blauw cafeetje, ‘n beetje Zuid Amerikaans, en een derde waar de anderen eigenlijk naar toe wilde. Ik zei dat ik meer voelde voor het blauwe huis en vroeg of ze daar koffie wilde drinken. Met tegenzin gingen ze zitten. Het derde terras hebben we overigens niet echt meer gezien; alleen van een afstand.
We bestelde ieder een Bocadillo; de een met tonijn, de ander met kaas en ik met een aardappeltortilla. Die waren heerlijk en echt veel voor slechts 3,50 of 4, euro. Er werd vrolijke Zuid-Amerikaanse muziek gedraaid en ook een beetje jaren ’70 muziek. Na zo’n 20 minuten kwam er een liedje dat leek op een Weense wals (denk ik) en Ricard stond op en begon in zijn eentje te dansen. Ik stond ook op en danste met hem samen als een paar. Natuurlijk werd er gelachen en genoot iedereen ervan. Ook Teresa, zijn vrouw, wilde natuurlijk met hem dansen. Veel foto’s gemaakt van dit spontane bal als herinnering voor later.
Nu denk ik ' eerst wilden zij niet naar dit cafe, nu genieten ze uitbundig'. De energie die rond dit café hangt voelt zo goed aan dat ik blij was hier te zijn neergestreken. Het gaf ons nieuwe energie om de laatste 6 km naar Mansilla te lopen. Die waren namelijk weer behoorlijk saai.