Verslagje onderweg

Vandaag in Rabanal del Camino. Ik slaap in de auberge van het klooster Gaucelmo.

Gisteren in Astorga zat ik in een hele grote refuse. Maar ik kreeg gelukkig een kamer voor vier. Als ze aan mijn stempelkaart (pelgrimspaspoort) zien hoelang ik al onderweg ben, en van hoever ik kom, krijg ik soms toch wel speciale aandacht. Een rustigere kamer, het beste bed, en zo.

Het is echt niet zo dat alles zomaar op mij afkomt. Mezelf openstellen en genieten van alles wat ik op mijn pad krijgt is dan het makkelijkst om te doen. Het accepteren van het warme weer, even geen koffie onderweg omdat er geen bar is en het enige dat ik bij heb een appel en water is. Ik doe het ermee.
En dan zijn er ineens die twee fransmannen die koffie kunnen zetten omdat ze een brander bij hebben. Ik krijg van hen ook koffie en wat te eten. Ik deel mijn appel. Ik blijf genieten van alle zulke momenten.

Afgelopen woensdag had ik enkele meisjes ontmoet die hun eerste dag liepen en van plan waren 35 km te lopen. Die meisje heb ik gisteren weer gezien en hun streven was al bijgesteld naar 16 km. Ook ik moet me aanpassen aan het weer. Als ik gemiddeld zo’n 20 km per dag ga lopen ben ik rond 1 Augustus in Santiago.
Ik heb het slechtere weer echt in Frankrijk achter gelaten, in Spanje is het heel mooi weer. Het is wel flink warm op de middag; 35 graden is hier heel gewoon. Voor mij toch wel heel warm. Ik blijf graag in de schaduw, maar dat lukt echt niet altijd. Daar wordt ik dan wel een beetje moe van. Daarom ga ik na het lopen, douchen, kleren wassen en wat eten (veel fruit) maar even heerlijk slapen. Als dat tenminste lukt in een auberge van 162 bedden waarvan er denk ik 100 bezet zijn. Pas rond 6 uur komt iedereen weer naar buiten en begint het leven hier weer.

Heb Astorga een beetje bezichtigd; niet teveel want mijn voeten moeten rusten. In Astorga is veel cultureel moois om te bekijken. Wel weer vermoeiend, dus maar weer even op bed liggen. Dan is er ineens een mooie klok die 8 uur slaat met twee figuren die met een stok tegen de klok tikken. Mooi om te zien.

Alain is in Leon zijn pantalon (korte broek) vergeten en die draag ik nu 2 dagen. Ik heb hem gesmsd en gevraagd waar hij was, want je zou denken dat hij zijn pantalon terug wil. Hij is echt al een hele dag voor me en blijft dat ook. Dus hij zal zijn broek moeten missen want ik ben niet van plan sneller te gaan lopen voor een pantalon. Als ik niets meer van hem hoor laat ik die pantalon maar achter in een van de herbergen.

Ik geniet van elk klein moment. Een mooi uitzicht, 'n lach van een medepelgrim of een praatje met een Amerikaans meisje die dezelfde rugzak heeft als ik. Haar rugzak is veel lichter, heel veel lichter. Zij is met een groep op vakantie in Spanje en loopt de Camino zonder bagage, want die gaat met de bus van slaapplaats naar slaapplaats. Van de 550 km die ik tot nu toe in spanje hebben gelopen heeft zij, en haar drie medewandelaars, er 175 gewandeld. De rest met bus.
Ik geniet dan van het feit dat ik vanaf Nederland heb mogen lopen en dat mijn benen, ondanks de pijn in mijn rechtervoet en -been, het nog steeds goed doen.

Mijn wens is dat ik wandelend Santiago inloop en Poef een knuffel kan geven. We lopen deze tocht samen en dat is meer dan genieten.

Lieve groeten aan iedereen die met me meeloopt. Dank jullie wel. Zie jullie binnenkort weer in Nederland.

O ja, Gerald gefeliciteerd met je verjaardag. Ik hoop dat jij ook een mooie tocht krijgt tijdens jou vakantie.