Eigen huis en zwembad
Door: Anita (via Poef)
Blijf op de hoogte en volg Anita
20 Juli 2013 | Spanje, Molinaseca
Ben vandaag (Zaterdag) tot in Molinaseco gekomen. Het was een pittige dag, vooral ook door de warmte.
Ben vandaag langs het Cruz de Ferro gekomen; een groot kruis op een flinke stapel stenen die daar door de eeuwen heen door de pelgrims zijn neergelegd. Ze hebben daar letterlijk, maar zeker ook figuurlijk "hun last achtergelaten". Ik heb daar even mijn tijd genomen want het doet me toch wel iets daar te zijn. Ik heb ook de stenen die ik heb meegedragen daar achtergelaten. Mijn eigen steen was een vriendschaps- en liefde-steen die ik in Zwitserland heb gekregen van mijn vrienden. Die straalt dat nu verder uit vanaf deze bijzondere plek.
Toen ik nog alleen samen een Belg bij het kruis stond te praten kwam er een bus aangereden. Daaruit werd een grote groep toeristen losgelaten; weg serene sfeer, weg respect voor de pelgrims en voor deze plaats.
Ik slaap in een huis dat bij hotel Floriana hoort. Vijf euro p.p. voor de overnachting en eenmalig 2 euro extra voor gas om te koken.
Het huis ligt tegenover het hotel en heeft 12 bedden, een heel gezellige huiskamer, een goed ingerichte keuken en een grote tuin. Het is wel wat moeilijk te vinden omdat het een gewoon woonhuis lijkt. Gelukkig herkende ik een Tsjechische pelgrim die daar ook verbleef.
We (een Amerikaan, twee Tsjechische meisjes en ik) hebben samen gekookt (zij hebben iets meer gedaan dan ik) en we hebben gezellig zitten eten in de tuin. Het voelt aan alsof dit ons tweede huis in Spanje is.
Na het eten heb ik lekker gezwommen in de rivier de Maruelo. Er waren daar al wat kinderen aan het zwemmen. Ook zaten er wat pelgrims hun voeten af te koelen, maar niemand ging het water in. Ik had dan ook veel bekijks toen ik lekker het verkoelende water in ging. Toegevoegd op zondag: De volgende dag doet dit verhaal al z'n ronde op de camina.
Ik was blij dat ik mijn badpak uiteindelijk toch meegenomen heb. Poef had het meegebracht naar Vezelay en ook weer mee naar huis genomen. Daarna heb ik hem gevraagd het toch maar weer mee te geven aan Irene. Gelukkig heb ik het nu dus niet voor niets helemaal vanaf Nevers meegedragen. Hopelijk komt er nog een gelegenheid voor zo'n duik.
Ben vandaag langs het Cruz de Ferro gekomen; een groot kruis op een flinke stapel stenen die daar door de eeuwen heen door de pelgrims zijn neergelegd. Ze hebben daar letterlijk, maar zeker ook figuurlijk "hun last achtergelaten". Ik heb daar even mijn tijd genomen want het doet me toch wel iets daar te zijn. Ik heb ook de stenen die ik heb meegedragen daar achtergelaten. Mijn eigen steen was een vriendschaps- en liefde-steen die ik in Zwitserland heb gekregen van mijn vrienden. Die straalt dat nu verder uit vanaf deze bijzondere plek.
Toen ik nog alleen samen een Belg bij het kruis stond te praten kwam er een bus aangereden. Daaruit werd een grote groep toeristen losgelaten; weg serene sfeer, weg respect voor de pelgrims en voor deze plaats.
Ik slaap in een huis dat bij hotel Floriana hoort. Vijf euro p.p. voor de overnachting en eenmalig 2 euro extra voor gas om te koken.
Het huis ligt tegenover het hotel en heeft 12 bedden, een heel gezellige huiskamer, een goed ingerichte keuken en een grote tuin. Het is wel wat moeilijk te vinden omdat het een gewoon woonhuis lijkt. Gelukkig herkende ik een Tsjechische pelgrim die daar ook verbleef.
We (een Amerikaan, twee Tsjechische meisjes en ik) hebben samen gekookt (zij hebben iets meer gedaan dan ik) en we hebben gezellig zitten eten in de tuin. Het voelt aan alsof dit ons tweede huis in Spanje is.
Na het eten heb ik lekker gezwommen in de rivier de Maruelo. Er waren daar al wat kinderen aan het zwemmen. Ook zaten er wat pelgrims hun voeten af te koelen, maar niemand ging het water in. Ik had dan ook veel bekijks toen ik lekker het verkoelende water in ging. Toegevoegd op zondag: De volgende dag doet dit verhaal al z'n ronde op de camina.
Ik was blij dat ik mijn badpak uiteindelijk toch meegenomen heb. Poef had het meegebracht naar Vezelay en ook weer mee naar huis genomen. Daarna heb ik hem gevraagd het toch maar weer mee te geven aan Irene. Gelukkig heb ik het nu dus niet voor niets helemaal vanaf Nevers meegedragen. Hopelijk komt er nog een gelegenheid voor zo'n duik.
-
21 Juli 2013 - 15:48
Peregrinofrans:
¡Hola Peregrina Anita,
Het lijkt wel een vakantie, zo'n pelgrimage...!
Je steeg gisteren, na Rabanal over prachtige paden. Je moest over de Monte Irago om aan de andere kant in de streek El Bierzo te komen. Eerst kwam je in Foncebadón op 1.400 meter hoogte, en na nog 2 km klimmen en 100 meter de hoogte in tot het Cruz de Ferro, een echte milladoiro (mijlsteen).
Na het Cruz de Ferro volgde een paar km dalen en klimmen naar de Collado de las Antenas. Daarna begon een lange, steile afdaling over smalle keienpaden, na 4 km en 400 meter lager kwam je in El Acebo.
(Onderweg, 3 km na Cruz de Ferro, kwam je nog voorbij Manjarin, waar Tomas, een Tempelier die op de Camino leeft, iedereen van advies voorziet, en je kan er ook heel simpel slapen. Ook verkoopt hij allerlei zaken en heeft nogal sterke koffie. Het is middenin niks, er is ooit een dorp geweest, maar je ziet alleen nog de ruïnes) Na El Acebo kreeg je een 8 km lange afdaling naar Molinaseca, het was een feest, een van de mooiste stukken van de Camino Francés, zo heb ik het ook ervaren!. Smalle, steile rotspaden met veel losse stenen, lastig, maar deze weg door de bergen met zijn uitzichten is fantastisch. Je daalde van 1100 meter naar 540 meter over een lengte van 8 km. In Molinaseca kwam je over de oude Romaanse brug, linksaf, in mooie oude smalle straten waar je op zoek ging naar je overnachtingsplek. Ik denk dat je daar ook gezwommen hebt.
Anita, morgen kan je vanaf Villafranca del Bierzo de Camino Duro lopen. De Camino Duro (de harde weg) is traditioneel het zwaarste stuk van de weg naar Santiago de Compostela. Oftewel loop je naast de snelweg of ga je over de steilste klim van “de weg”, de Camino Francés.
Als je besluit over de berg te lopen belooft het een prachtige wandeling te worden, zwaar en inspannend maar je wordt beloond met prachtige vergezichten. Er staat op een stenen muur te lezen: Solo per peregrinos buen caminantes : "alleen voor pelgrims die goed kunnen lopen”. Je krijgt een steil pad omhoog over geribbeld beton. Al gauw loop je boven in de bergen met een adembenemend uitzicht. Na een tijdje kom je in een kastanjebos . En dan zie je een klein dorp, Pradela. Daar is een bar. Er komt nog een lange steile afdaling en dan ben je op de Camino Francés. Of je loopt gewoon het (gewone) pad. Door een smal dal, met grote N6 en nog grotere A6. Met viaducten en tunnels. Wel 20 km over het asfalt met grote betonblokken ernaast want in het verleden zijn hier een aantal pelgrims doodgereden. In de tijd toen Hape Kerkeling hier liep was die afzetting er nog niet. Ook loop je langs de rivier de Valcare.
Anita, ik wil je een bijzondere refugio, refugio de Peregrinos Pequeno Potala aanbevelen. Deze ligt op je route, in Ruitelan.
Ruitelan is een gat van niks, zo’n 25 huizen, een bar aan de overzijde van de refugio.
Heel apart, wierook en de Dalai Lama. Mooie schone douches en een heerlijk bed. Voortreffelijk en gezellig eten aan een lange tafel met kaarsen. Er wordt volop wijn geschonken, en niet vergeten het natafelen. Aan het eind van het diner wordt een afspraak met alle pelgrims gemaakt om niet eerder uit bed te komen, voordat je gewekt wordt met muziek.
Je wordt wakker met het Ave Maria van Schubert, heerlijk uitslapen!
Na het ontbijt kan je weer met positieve energie weer op pad gaan, een aanrader!!
Geniet van elke stap...
¡Buen Camino, -
21 Juli 2013 - 21:47
Emelie:
Hoi Anita, Ik heb een leuke uitspraak opgezocht in het kleine boekje "een handjevol geluk" wat je Nick eens hebt gegeven:
Ver weg in het stralende zonlicht liggen m'n hoogste ambities.Ik kan er weliswaar niet bij, maar ik kan omhoog kijkenen zien hoe mooi ze zijn, ik kan erin geloven en proberen de weg te volgen die ze me wijzen. - Louisa May Alcott (1832-1888)
En nog maar eentje:
Momenten van geluk komen altijd onverwacht. Het is niet zo dat wij ze grijpen, zij grijpen ons. (Ashley Montagu (1905-1999).
Anita jij bent de afgelopen 100 dagen al zoveel gegrepen door vele momenten van geluk. Nog een dag of 10 en dan gaat je wens in vervulling. Ik weet zeker dat je voeten je tot die tijd dragen en je gegrepen zult blijven door het geluk. Geniet daarvan, wij genieten hier met je mee. Dikke knuffel van ons Riny en Emelie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
